De eerste “ Lonely Feelings on landing” is een donker gepatineerde brons sculptuur uit 2004. Toentertijd werkte ik aan een opdracht dat de emigratie uit Europa via Bremerhaven naar Amerika, als thema had. De opdracht ging uiteindelijk naar Ilya Kabakov maar ik was zo gelukkig om me te kunnen verdiepen in de emigratie cultuur in Europa waarbij alleen al via Bremerhaven tussen 1852 en 1890 1,2 miljoen mensen hun huis verlieten om de lange overtocht naar een onbekende wereld per schip te maken.
Ik herinner me heel goed dat een een gezin uit de straat waar ik als 5 jarige woonde opeens verdwenen was en toen werd er gezegd, zij zijn geëmigreerd, naar Canada. Ik begreep toen niet wat het betekende maar zelfs als ik nu het woord Canada uitspreek zie ik de lege straten en de nieuwbouwhuizen
Ik vond een facsimile van engelse reisgids uitgeven in1864 dat vol stond met belangrijke zaken die in verband met de overtocht en vooral het aankomen ( in New York) van belang waren. Het adres van een goede doktor, een tandarts, een reisagent ,veel tips over voedsel en gedrag , niet met vreemde mensen meegaan, oppassen voor dieven, niet in de nacht op straat lopen, een tijden-tabel voor de boot stroomopwaarts de Hudson rivier op, goedkoop logies . Praktische en bruikbare adviezen. Een hoofdstuk heette “Lonely Feelings on landing” en behandelde een bijzonder probleem: heimwee. Velen bleven verstijfd en onzeker bij aankomst op de kade staan en sprongen in vertwijfeling het koude water in en verdronken. Heimwee.
Wie kent niet het verlangen naar iets dat er niet meer is, het gevoel onvolledig te zijn. Een onweerstaanbare aantrekking voor iets dat niet gekend wordt .“ Lonely Feelings on landing” uit 2004 is het versie van het beeld dat een arm heeft dat steunt op de grond. Het hele drama van de niet meer te herstellen verandering door de verplaatsing is zichtbaar in het beeld. In 2010 maakte ik “ Lonely Feelings on landing #2” en kreeg ik een bijzondere brief uit canada. Een oudere dame schrijft : “het beeld maakte me aan het huilen, ik kan er niet naar kijken zonder te huilen, jij denkt misschien dat dit normaal is voor een gevoelige vrouw maar ik huilde 17 jaar niet meer. Ik durfde nooit mijn moeder rechtstreeks aan te kijken omdat ik wist dat zij bang was, precies zoals de sculptuur van de zijkant bekeken wordt. De taal van de immigratie is in het werk. De mensen waar je bij wilt zijn , zijn achter je, de mensen die je niet kent zijn voor je… het lichaam wordt naar achteren getrokken terwijl het vooruit gaat. Het werk kan” Pier 21 Halifax” heten. Mijn ouders kwamen hier met mij aan in 1956”.
eindhoven 2015