Dance in the Court of Justice
De titel van de tentoonstelling is ontstaan in een historische terugblik op 18 mei 1899, de openingsdag van de Eerste Vredesconferentie in Den Haag, georganiseerd door koningin Wilhelmina. Haar moeder Emma had 29 augustus 1898 afstand gedaan van de troon, maar zij had nog een brief van haar Russische neef Tsaar Nicolaus II op zak die zij doorgaf aan haar dochter; haar dochter, de tiener Wilhelmina, die op die dag 18 was geworden en volwassen! Zij werd de nieuwe Koningin met een grote opdracht: de organisatie van een Vredesconferentie in Den Haag, haar eerste officiële, publieke en maatschappelijke optreden. Een grootse gebeurtenis, met gevolgen voor de hele wereld. Er kwamen meer dan honderd gedelegeerden uit 26 landen. De hoop op vrede en ontwapening was voelbaar in de stad, waar de bevolking met verbazing staarde naar de buitenlandse gasten, die met koetsen door de straten trokken, feestten en dineerden. De slotakte werd na ruim 2 maanden debatteren over ontwapening, door alle 26 landen ondertekend, waaronder Mexico, Amerika, Japan, Rusland, China, Perzië, Frankrijk, Denemarken…Europa, ja, de wereld ging voor Vrede!
Een prachtig begin voor een jonge vrouw van 18 jaar op weg naar het wereldtoneel, waar grootmachten over oorlog en vrede beslissen. Het was een groot succes en in 1907 volgde de Tweede Vredesconferentie, waarbij de eerste steen werd gelegd voor het huidige Vredespaleis; de installering van het Internationale Hof van Arbitrage. Ik houd van deze Wilhelmina, deze jonge vrouw, die de vrede omarmde. Ik zoek naar een lied om haar en de vrede te bezingen. Haar hand heb ik nooit gekregen, maar haar ring wel.
Ik zoek naar de geest van deze Wilhelmina in onze tijd, naar de geest van gerechtigheid, naar de claim voor vrede, de afkeer van oorlog, in de overtuiging dat elk leven telt. Sta op! Ja, haar dochter, koningin Juliana stond op, in 1952 toen zij het Amerikaanse Congres toesprak met de volgende woorden:
“…indien de algemene geest van hulpvaardigheid jegens de wereld haar kans krijgt, zal deze voeren tot goodwill tussen naties en mensen. Goodwill leidt tot begrip en begrip leidt tot vertrouwen en vertrouwen is de enige basis voor internationale samenwerking.”
Zij werd rondgereden door de straten van New York, waar zij met bloemen, confetti, applaus en gejoel verwelkomd werd. Een feest.
Nu, 72 jaar later, zien we dat de kracht van de vredesbeweging dramatisch verzwakt is, terwijl we weten dat vrede noodzakelijk is voor de samenleving, iedereen wil in vrede te leven! Wat Henri Dunant zag in 1863 op het slagveld van Solferino, zien wij nu in Gaza; wat toen geleid heeft tot de oprichting van het Rode Kruis in Genève met aansluitend de Conventies van Genève, wat toen zo krachtig bepleit en geïnstitutionaliseerd werd in oorlogsrecht; de verzorging van alle slachtoffers van oorlogsgeweld, lijkt niet meer te bestaan. Ziekenhuizen worden gebombardeerd, artsen en gewonden vermoord! Het harde feit is, dat de onophoudelijke bombardementen op Gaza nu niet gestopt noch begrensd worden door het geïnstalleerde, internationale recht. We zijn uitgeschakeld door oorlogsgeweld, dat geen grenzen kent en zijn gang kan gaan. Het gebeurt voor onze ogen en we laten het gebeuren. Wat zou Henri Dunant zeggen, die in 1910 de Nobelprijs voor de Vrede kreeg, wat zou Wilhelmina nu zeggen, wat zou Juliana zeggen over de verloren geraakte stem van de vredespleiters? Het is om te huilen… Het is om te huilen. Het is om te huilen.
De tentoonstelling Dance in the Court of Justice, wil in een uiterste poging op de beat van een onregelmatige hartslag de feeststemming van de lente van 1899 weer in herinnering te roepen.
Henk Visch
English Version:
“Dance in the court of Justice”, Opening speech dated March 24, 2024 on the occasion of the exhibition “Dance in the Court of Justice” in Museum Coda, Apeldoorn (NL)
Dance in the Court of Justice
The title of the exhibition arose from a historical look back on May 18, 1899, the opening day of the First Peace Conference in The Hague, organized by Queen Wilhelmina. Her mother Emma had abdicated the throne on August 29, 1898, but she still had a letter from her Russian cousin Tsar Nicolaus II in her pocket that she passed on to her daughter; her daughter, the teenage Wilhelmina, who had turned 18 that day and was an adult! She became the new Queen with a major assignment: the organization of a Peace Conference in The Hague, her first official, public and social appearance. A major event, with consequences for the entire world. More than a hundred delegates came from 26 countries. The hope for peace and disarmament was palpable in the city, where the population stared in amazement at the foreign guests who traveled through the streets in carriages, partying and dining. After more than 2 months of debate on disarmament, the Final Act was signed by all 26 countries, including Mexico, America, Japan, Russia, China, Persia, France, Denmark…Europe, yes, the world went for Peace!
A wonderful start for a young 18-year-old woman on her way to the world stage, where great powers decide on war and peace. It was a great success and the Second Peace Conference followed in 1907, during which the foundation stone was laid for the current Peace Palace; the installation of the International Court of Arbitration. I love this Wilhelmina, this young woman who embraced peace. I’m looking for a song to sing about her and peace. I never got her hand, but I did get her ring.
I look for the spirit of this Wilhelmina in our time, for the spirit of justice, for the claim for peace, the aversion to war, in the belief that every life counts. Stand up! Yes, her daughter, Queen Juliana, stood up in 1952 when she addressed the United States Congress with these words:
“…if the general spirit of helpfulness to the world is given its chance, it will lead to goodwill among nations and people. Goodwill leads to understanding and understanding leads to trust and trust is the only basis for international cooperation.”
She was driven around the streets of New York, where she was welcomed with flowers, confetti, applause and cheers. A party.
Now, 72 years later, we see that the power of the peace movement has weakened dramatically, while we know that peace is necessary for society, everyone wants to live in peace! What Henri Dunant saw in 1863 on the battlefield of Solferino, we now see in Gaza; which then led to the establishment of the Red Cross in Geneva, followed by the Geneva Conventions, which was then so vigorously advocated and institutionalized in the laws of war; the care of all victims of war violence no longer seems to exist. Hospitals are bombed, doctors and wounded people are murdered! The hard fact is that the incessant bombing of Gaza is now neither stopped nor limited by established international law. We have been eliminated by the violence of war, which knows no boundaries and can run its course. It’s happening before our eyes and we’re letting it happen. What would Henri Dunant say, who won the Nobel Peace Prize in 1910, what would Wilhelmina say now, what would Juliana say about the lost voice of the peace advocates? It’s worth crying… It’s worth crying. It’s worth crying.
The exhibition Dance in the Court of Justice is an ultimate attempt to recall the festive atmosphere of the spring of 1899 to the beat of an irregular heartbeat.
Henk Visch