Op aarde zijn betekent verloren lopen, waar anders kan men zo goed verdwalen als hier; in deze rijkdom aan mogelijkheden en onmogelijkheden. Vooral het onmogelijke zal men niet onderwaarderen maar koesteren als iets waarop men bijzonder gesteld is, als iets waar men voortdurend mee bezig wil zijn. Het mogelijke neemt ons mee in domme roes. Het onmogelijke verlost ons van de droom, het verlost ons van de illusie en is een waarborg om niet tot fanatisme te vervallen. Ja, het weerhoudt ons voor het doen van domme dingen waar men later spijt over heeft. Het onmogelijke houdt ons van al te veel treurnis af; de lange koude avonden bij het vuur dat dooft…..
Het onmogelijke dwingt ons na te denken over een werkelijkheid – deze grotere droom – over iets, waar men niet omheen kan.Iets dat vaststaat als een feit, onomstotelijk. Dit moet wereld zijn; er is niets anders waarin zich de feiten hechten kunnen! Leeft men in de werkelijkheid dan is men altijd ergens.